آنچه عربستان را به سوی بازگشایی رابطه با تهران کشانده، نیاز راهبردی آن بوده و حداقل طی 2 دهه آینده این نیاز باقی میماند. پس ایران میتواند تا حد زیادی مطمئن باشد شکلدهی به روابط پایدار با عربستان در بعضی زمینهها ممکن است.
اجلاس بریکس در آفریقای جنوبی را میتوان بهمثابه نقطه آشکارسازی در تغییر ساختار نظام بینالملل تحلیل کرد. بریکس به وجود نیامده که صرفاً قدرت بازیگران را به لحاظ اقتصادی در مقابل سلطه دلار افزایش دهد، بلکه در مأموریت و چشمانداز فعالیت خود، سلطه دلار را هدف قرار داده است.
ایران امروز الگوی آزادگان جهان و رکورددار پیشرفتهای علمی و فنی در همه حوزههای دانش بشری است و شجاعانه در پرتو رشادت جوانان خود سینه به سینه آمریکا ایستاده است.
توجه به سیاست خارجی متوازن از مهمترین رویکردهای رئیسی است و رئیسجمهور در کمتر از دو ماه در همین راستا در دو اجلاس مهم شانگهای و بریکس حضور یافت.
52 سال پیش، بحرین به راحتی آب خوردن از ایران جدا شد و محمدرضا پهلوی آن را به انگلیسیها بخشید؛ چون دیگر مروارید اعلاء نداشت! به قول خسرو معتضد: آنقدر که ما آسان بحرین را از دست دادیم، هیچ کشوری پاره تنش را از دست نداد.
کارشناس مسائل سیاسی گفت: بحرین برای ما یک بخش عادی نبود یک منطقه فوق حساس از نظر راهبردی بود که اگر از خاک ما جدا نمیشد ایران تبدیل یک به ابر قدرت از نظر راهبردی میشد.
دادگاه کیفری یک استان تهران با انتشار یک آگهی عمومی از ۱۰۴ نفر از اعضای منافقین خواست ظرف مدت یک ماه از تاریخ نشر آگهی، وکیل قانونی خود را به این دادگاه معرفی کنند.
دانشگاه «براون» آمریکا طی یک پروژه علمی با نام «Cost Of Wars»، نتایج حضور آمریکا در غرب آسیا از ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ تاکنون را بررسی کرد. در این گزارش آمده است که «جنگهای ایالات متحده در عراق، افغانستان، سوریه، یمن و پاکستان، منجر به ۴.۵ میلیون کشته، ۳۸ تا ۶۰ میلیون آواره و ۷.۶ میلیون کودک گرسنه و قحطیزده، شده است.»
مرتضی نجفی قدسی درباره قرآنسوزیهای اخیر نوشت: آنچه مسلم است اصلیترین دشمنان اسلام، صهیونیستها هستند تا از ظرفیت مسیحیان افراطی علیه اسلام استفاده کنند و قضیه اخیر قرآنسوزی در سوئد و دانمارک نیز خارج از برنامهریزی آنها نیست.
تحریم بالستیکی و پهپادی ایران طبق برجام، مهر ۱۴۰۲ برداشته میشود. فضاسازی رسانهای غرب نشان از آن دارد که ضلع اروپایی برجام درصدد ایجاد اختلال در این روند است؛ امری که بدون هزینه نخواهد بود.
شکنجه در تمام کشورهای جهان از ژاپن تا آمریکا وجود دارد آن هم به صورت سیستماتیک و هدفدار؛ اما در ایران به دلیل اعتقادات دینی هرگز اجازه شکنجه متهمان داده نمیشود و اگر سیستم از وجود چنین موضوعی و اشتباه فردی با خبر شود به سرعت با آن برخورد میکند.
حمله رژیم صهیونیستی به شهر جنین، اگرچه به زعم بسیاری یک حمله احمقانه به حساب میآید -چرا که فقط احمقها به خانهای که در آن حضور دارند، کبریت میکشند- اما در همان حال میتواند به معنای علامتی از شروع یک سری درگیریهای جدید در کرانه باختری باشد.
اغلب رسانههای اصلاح طلب که در موضوعات مهم بینالمللی و منافع ملی ایران و دستاوردهای بزرگ کشورمان همچون رونمایی از موشک هایپرسونیک، راهبرد سکوت را انتخاب میکنند؛ اکنون به پوشش سراسری و حمایتگونه از شورش گروه واگنر پرداخته اند.
3 فصل از کلید خوردن پروژه آشوب در ایران میگذرد. یکی از اهداف آشوبهای زن زندگی آزادی انزوای ایران بود. اما نه تنها این امر محقق نشد بلکه ایران روزهای پرجنب و جوش خودش در روابط خارجی را سپری میکند.
تثبیت جایگاه نایب رئیسی تهران و حضور سایر کلانشهر های ایران در هیأت مدیره، به رغم فضاسازی ها و عملیات تخریبی دشمنان ایران و شکست پروژه منزوی سازی ایران در حوزه مناسبات دیپلماسی شهری و عمومی یکی از دستاوردهای سفر بروکسل بود.
اواخر دهه 60 میلادی، کاخ سفید و دولتهای اروپایی چشم به یاری دولت ایران دوخته بود. فلذا، دولت وقت با وساطت «خاویر پرز دکوئیار» دبیر کل وقت سازمان ملل، تمام اهتمام خود را برای حل بزرگترین بحران خارجی بلوک غرب به کار بست. تلاشی که البته به شکل نامحترمانهای پاسخ داده شد!
سران کاخ سفید همکاری راهبردی ایران و آمریکا بعد از انقلاب را در بهمن 1380 نابود کردند. همین اتفاق در واقعه بحران گروگان های لبنان (اواخر دهه ۶۰ ه.ش) و توافق هستهای ایران و ۵+۱ (دهه ۹۰ ه.ش) نیز تکرار شد.
سفر رئیسجمهور و هیات دولت به کشور اندونزی در جنوب شرق آسیا گام موفق دیگری در مسیر احیای دیپلماسی منطقهای است. کاربران فضای مجازی نسبت به این سفر مهم واکنش نشان دادند.
باتوجه به حضور موثر کشورمان در سازمانهای بینالمللی و شکست سیاست آمریکا برای انزوای ایران، در کنار ناراحتی جریان برانداز از این انتخاب، میتوان ریاست جمهوری اسلامی بر مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل را، دستاورد مهم در سطح جهانی دانست.
سفر رئیسجمهور ایران به دمشق، در واقع بلند کردن پرچم پیروزی «مکتب مقاومت» در مهمترین موضوعات جهانی است، موضوعاتی که هر کدام در حکم یک سنگ بنا در ساخت «نظام آینده» جهان به شمار میآید.