
پیام دهکردی، کارگردان تئاتر در گفتوگو با حلقه وصل با اشاره به دعوت از حجت الاسلام و المسلمین طاهری، سخنگوی کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی برای تماشای آخرین نمایش این کارگردان با عنوان «هیچکس نبود بیدارمان کند» گفت: در طی سالهای گذشته احساس می کردم که یک فاصلهای وجود دارد و در واقع یک سرمایی وجود دارد که باید به گرما تبدیل شود. باید شکل واقعی و زنده و پویای این رابطهی تنگاتنگ، بین مسئولین و هنرمندان و به طور ویژه هنرمندان تئاتر به وجود بیاید.
وی افزود: سال گذشته به کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی رفتم و در خصوص تئاتر و خصوصیسازی آن، جشنواره تئاتر کودک و نوجوان و جشنواره «امید» که خودم قرار بود آن را اجرا کنم، صحبت کردم. واکنش نمایندگان بسیار خوب بود و آن زمان متوجه شدم که چقدر باید زودتر میرفتم. حتی به اعتبار همین حضور در آن جلسه آقایان به جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان که بنده دبیر آن بودم، آمدند.
دهکردی ادامه داد: از همان زمان دغدغهمندی نمایندگان را دیدم و این رابطه شکل گرفت و احساس کردم این پیوند باید اتفاق بیافتد. تئاتر باید به مردمی که گاهی مدیر هستند، گاهی مسئول و گاهی هم مردم عادی نزدیک شود.
کارگردان نمایش «هیچکس نبود بیدارمان کند» با اشاره به این مطلب که تا زمانی که مردم به تئاتر نزدیک نشوند اتفاق مثبتی نمیافتد، اظهار داشت: پیرو همین قضیه بود که در زمان اجرای تئاتر «هیچکس نبود بیدارمان کند» آقای طاهری را که در آخرین دیدار از دغدغهمندی ایشان باخبر شده بودم، به تماشای آن دعوت کردم و این اتفاق به نظرم اتفاق مبارکی است و باعث می شود در دراز مدت عامل تعیین کنندهای باشد تا آقایانی که بر کرسی نمایندگی تکیه زدند، به سمت تئاتر بیایند. هر چند که این اتفاق باید خیلی گستردهتر بیافتد و به اعتقاد بنده همه اعضای کمیسیون و نیز همه نمایندگان باید به دیدن تئاتر بیایند.
این کارگردان تئاتر در خصوص نحوه تاثیرگذاری نمایندگان بر عرصه تئاتر گفت: اولین گام باید این باشد که جلسات دورهای با حضور نمایندگانی از حوزههای مختلف تئاتر برقرار باشد و به کمیسیون فرهنگی بیایند و در آنجا صحبت کنند. فکر میکنم هنوز جامعه به این موضوع پی نبردند که تئاتر چقدر نقش تربیتی تاثیرگذاری دارد. زیرا اگر به این موضوع پی برده بودیم الان تئاتر یکی از ارکان اصلی این جامعه بود.
وی تاکید کرد: در همین مراودات و جلسات میتوان نسبت به تئاتر آسیبشناسی صورت بگیرد و به مشکلات آن پرداخت. مثلا یکی از مطالب مهم، عدالت فرهنگی است که با وجود آنکه مسئولین امر به آن علاقه دارند، هنوز اتفاق نیافتاده است و با آن فاصله زیادی داریم. به عنوان مثال همه تئاتر مملکت در تهران است در حالی که تئاتر ایران فقط تئاتر تهران نیست؛ تمام عظمت تئاتر مشهد، شیراز و اصفهان و تبریز رانادیده گرفتهایم در حالی که در همه اینها تئاترهای صاحب سبکی داشتهایم.
دهکردی در پایان خاطرنشان کرد: این نکته را هم نباید فراموش کنیم که مسئولین کمیسیون فرهنگی نیاز به اطلاعات دارند و این اطلاعات از طریق همین جلسات و گزارشات و مستندنگاریهایی که توسط هنرمندان به شکل دقیق صورت میگیرد، کسب میشود زیرا نمایندگان عموما در فضای تئاتر قرار نداشتهاند و نیاز است که این ارتباط صورت بگیرد. البته حضور از نزدیک نیز باید صورت بگیرد، یعنی نمایندگان بیاند و تئاتر ببینند و با مصائب آن آشنا شوند.