به گزارش حلقه وصل، وقتی از ناکامیهای فوتبال صحبت به میان میآید و نقدی نوشته میشود، نباید موفقیتها را هم نادیده گرفت. اینکه در شرایط فعلی و وضعیت سخت اقتصادی فدراسیون فوتبال تا حد توان اقدامات لازم را برای تیمهای ملی انجام داده و تدارکات نسبتاً خوبی صورت میگیرد. قطعاً کمیها و کاستیهایی هم وجود دارد که این مسئله در هر شرایطی قابل درک و پذیرش است، با این حال اتفاق دیگری در تیمهای ملی قابل بررسی است.
تیمهای ملی مختلف از جمله فوتسال، تیم فوتبال نوجوانان و جوانان تاکنون توانستهاند راهی مسابقات قهرمانی آسیا و انتخابی جام جهانی شوند. شاید در ظرف بزرگتری این اتفاق موفقیتی محسوب نشود، اما همین که این تیمها ناکامی به بار نیاوردهاند را میتوان به عنوان موفقیت تلقی کرد آن هم در قیاس با دور قبلی مسابقات که تیم جوانان در مرحله مقدماتی حذف شد و تیم نوجوانان هم پس از صعود به مسابقات قهرمانی آسیا، از صعود به جام جهانی بازماند.
اگر ناکامی تیم ملی فوتبال ساحلی در راهیابی به جام جهانی 2019 پاراگوئه را اتفاق بدانیم، این تیم در دو تورنمنت قبلی خود در بازیهای ساحلی جهان و جام بین قارهای به موفقیت رسید تا نشان دهد عدم صعود به جام جهانی، اتفاق بوده است. در این بین تدارک تیم امید و شرایط این تیم هم امید را به جمع شاگردان استیلی بازگردانده و اگر تیم ملی هم بتواند مقابل عراق نتیجه قابل قبولی بگیرد، میتوان گفت موفقیت در فوتبال به تمام تیمها تعمیم پیدا کرده است.
با وجود تمام این مسائل، مشکلاتی گریبان تیمهای ملی را گرفته که چندان خوشایند فوتبال ملی نیست. مشکلی چون به تعویق افتادن دستمزد مربیان تیمهای ملی در ردهها و رشتههای مختلف. جدا از مشکل پرداختی به مارک ویلموتس که در نهایت پس از کش و قوسها و حاشیههای فراوان حل شد، مربیان تیمهای دیگر مدتهاست دستمزد خود را دریافت نکردهاند. از سرمربی تا اعضای کادر تیم نوجوانان گرفته تا کادرفنی تیمهای جوانان، امید، فوتسال و فوتبال ساحلی و البته بانوان. به جز مربیانی که تازه در برخی تیمها مسئولیت گرفتهاند، سایر مربیان مدتهاست که حقوق نگرفتهاند.
شرایط در فدراسیون فوتبال به گونهای پیش میرود که به نظر میرسد رایگان کار کردن، به یک اصل تبدیل شده است. این موضوع البته در مورد مربیان ایرانی صدق میکند. مطمئناً به لحاظ معنوی، حضور در تیم ملی برای هر بازیکن و مربی یک افتخار است، اما مسلماً مربیانی هم که در تیمهای ملی فعالیت میکنند، باید بتوانند از پس مشکلات اقتصادی زندگیشان بر بیایند. اینکه فدراسیون فوتبال از آنها خدمت میگیرد، دستمزد آنها را پرداخت نمیکند، به نوعی حق مصاحبه کردن را هم از آنها گرفته تا اعتراضی نکنند و اگر کسی اعتراضی کند مانند، داوران خاتم در اعتراض به گرفتن حقشان محروم میشود!
شاید فدراسیون فوتبال در خصوص مشکلات اقتصادیاش، توجیحاتی داشته باشد. از جمله مشکل تحریم که باعث شده فیفا راهی برای واریز پول فدراسیون فوتبال نداشته باشد. پولی که به گفته فیفا 5.7 میلیون دلار است که البته بخش اعظمی از این پول اعتبار برای پروژههای عمرانی محسوب میشود و فدراسیون فوتبال فقط 2 میلیون دلار این پول را میتواند برای هزینههای جاری خود از جمله پرداخت دستمزد ویلموتس هزینه کند.
شاید بهتر باشد فدراسیون فوتبال در مورد پاداش و کمک 9.3 میلیون دلاری فیفا برای جام جهانی 2018 شفافسازی کند و همچنین بگوید پاداش کنفدراسیون فوتبال آسیا بابت حضور تیم ملی در نیمه نهایی جام ملتهای 2019 چگونه هزینه شد و چطور فدراسیون فوتبال مجبور شد تمام این پول را برای پرداخت دستمزد کارلوس کیروش هزینه کند؟ همه اینها در حالی بود که وزارت ورزش و جوانان نیز اعلام کرده بود برای جام جهانی و جام ملتها 27 میلیارد تومان و 4.5 میلیون دلار به فدراسیون فوتبال کمک کرده است.
در کنار این مسئله، دستمزد مربیان تیمهای مختلف (به جز تیم بزرگسالان) رقم چندان زیادی نیست و قرارداد تمام این مربیان بسیار ناچیز است. ضمن اینکه برای پرداخت دستمزد آنها نه مشکل تهیه ارز وجود دارد و نه مشکل تحریم بابت واریز، چرا که این مربیان داخلی هستند و واریزی به آنها به ریال و در بانکهای داخلی صورت میگیرد. اینکه فدراسیون فوتبال حدود یک سال (کمی کمتر یا بیشتر) نتوانسته دستمزدی به مربیان خود بدهد، نشأت گرفته از چه مشکلی است؟ شاید این افراد از داخل تحریم هستند!
فوتبال پتانسیل بسیار بالایی دارد که میتواند درآمدش را کسب کند. ناگفته نماند که عدم پرداخت حق پخش تلویزیونی نیز به مشکلات اضافه میکند، اما این حق از ابتدا پرداخت نمیشد و موضوع جدیدی نیست و اینگونه نبوده که این بودجه به تازگی از فوتبال حذف شده باشد. سؤال اینجاست که بخشهای اقتصادی و بازاریابی فدراسیون فوتبال چگونه فعالیت میکنند و حاصل بودجه و درآمد فدراسیون فوتبال چقدر است که توانی برای پرداخت دستمزد مربیان نیست. آیا رایگان کار کردن در فدراسیون فوتبال در حال تبدیل شدن به یک اپیدمی است؟